دلارام

مـا گدایــــــــان خیـل سلطانیم
شهـــربنـــد هوای جـــانانـیــــم
بنــــده را نام خـویشــتـن نبـــود
هر چه مارا لقـب نهنــد، آنــیــم
گــر بـرانــنـد و گــر بـبـخــشایند
ره به جــای دگــر نمــیــدانـیـــم
چون دلارام مـیـزند شــمشــیــر
ســـربـبـازیـم و رخ نـگــردانیـم
دوســتــان در هــوای صحبت یار
زر فـشـانند و ما سر افــشـانیم
مــر خــــداونـد عقـل و دانـش را
عــیـب ما گو مـکـن که نادانیـــم
هـــر گلی نو کـه در جهــــان آید
ما به عشـقــش هــزار دستانیم
تنــگ چشمان نظر به میوه کنند
مــا تمــاشــا کنـان بستـــــــانیم
تو به سیـــمای شـخص مینگری
ما در آثار صــنــع حیــــرانیــــــــم
هر چه گفتیم جز حکایت دوست
در همــه عمــــر از آن پشیمانیم
ســعدیــا بـی وجـود صـحـبت یار
همـــه عالم به هیــچ نســـتانیم
ترک جـــان عــزیـــز بتـوان گفــت
تـــرک یـــار عــــــزیـز نتوانیـــــــم